Nasza husaria

Nasz Personel jak husaria,

bo na twarzach Ich przyłbice.

Chociaż wróg ten niewidoczny,

to zagląda Im w źrenice.

A za biurkiem, siedzi Hetman,

co kieruje, tym że Wojskiem.

Aby pomóc, zawsze chętna,

by tu życie, było swojskie.

Dom Pomocy, walki polem,

nawet myszka się nie wścibi.

Wszyscy kują, wspólną dolę,

niech nikogo, to nie dziwi.

Kiedy walki te przycichną,

wróg zakończy swoje harce?

Ten Dom stanie znów oazą,

gdy już wirus, legnie w walce.

Teraz razem z Personelem,

los Nas wsadził w jeden wózek.

Poprzez to, dostali WIELE,

racz dać Boże, łaski w górze.

Dziękujemy za wytrwałość,

że są z nami, w dzień i w nocy.

Chciałbym, aby głośno brzmiało,

strach, ma przy Nich wielkie oczy.

mieszkaniec Tomek